Een herinnering, van tijd tot tijd hebben we er allemaal een nodig. Soms als een stille aanmoediging en sporen ze ons aan om toegewijd te blijven aan onze doelen en verlangens. Ook kunnen herinneringen de vorm van signalen van de mensen om ons heen aannemen, om zo een onvoorwaardelijke verbinding in stand te houden. Hierin vormen herinneringen een brug en koesteren ze het gevoel van eenheid en solidariteit, met name als er sprake is van fysieke afstand.
Onlangs hoorden we het verhaal over een groep van vier vriendinnen die al goed bevriend zijn sinds de middelbare school, zij besloten om zelf zo'n herinnering te creëren. Toen één van de vriendinnen ernstig ziek werd en in het ziekenhuis moest worden opgenomen, in afwachting van een transplantatie voor haar nieuwe longen, kwamen de andere drie vriendinnen in de problemen. De barrières, zowel fysieke afstand als het risico op besmetting, verhinderden dat ze gedurende deze tijd bij haar konden zijn.
Daarom besloten ze gezamenlijk om identieke subtiele armbandjes te dragen, als een symbolische herinnering aan de steun voor elkaar en hun vriendschap. De gezamenlijke beslissing om deze armbanden te dragen diende als een tastbare herinnering dat, ongeacht de afstand of omstandigheden, hun wederzijdse steun en verbinding onvoorwaardelijk blijft en hun vriendschap fysieke barrières overstijgt.
Herinneringen komen voor in vele vormen. Toch delen ze een gemeenschappelijke essentie: om verbindingen te versterken en te koesteren en dienen ze een handvat voor persoonlijke kracht en een langdurige verbinding. Het verhaal van de vier vriendinnen is een voorbeeld van deze essentie. In dit verhaal overstijgen de herinneringen de tastbare vorm van de armbandjes, en belichamen ze een gedeelde toewijding om elkaar te steunen in moeilijke tijden en tegelijkertijd waarborgen ze het gevoel van onvoorwaardelijke eenheid.
